In zijn vergadering van 16 januari 2010 heeft de Nationale Raad van de Orde van geneesheren uw schrijven van 14 augustus 2009 onderzocht in verband met een verzoek om advies van mevrouw I. Dreezen, juriste van het Vlaams Artsensyndicaat, inzake het opstarten van een groepspraktijk bestaande uit tandartsen en een stomatoloog.

De Nationale Raad is van oordeel dat zijn adviezen van 12 december 1987 en 18 juni 1994, waarin hij stelde dat een professionele associatie onder de vorm van een professionele vennootschap tussen een tandarts en een stomatoloog niet aanvaardbaar is, van toepassing blijven.

Bijlagen : Adviezen van 12 december 1987 en van 18 juni 1994

De voorzitter van het Verbond der Vlaamse Tandartsen maakt zich zorgen over de blijvende infectierisico's van orale piercings die steeds meer onder lokale anesthesie worden geplaatst. Hij vraagt het advies van de Nationale Raad betreffende de medewerking van geneesheren aan het fenomeen van piercing en de daarmee gepaard gaande aansprakelijkheid.

Advies van de Nationale Raad :

De Nationale Raad besteedde in zijn vergaderingen van 26 juli en 13 december 2003 aandacht aan de vragen in uw brief betreffende de recente “piercing”mode.

Terwijl piercing tot de laatste jaren beperkt bleef tot het doorboren van de oorlel heeft het zich, onder invloed van de mode, uitgebreid naar andere plaatsen op het lichaam zoals andere segmenten van de oorschelp, de tong, de lippen, de navel, de wenkbrauwen, de neusvleugels en zelfs de uitwendige geslachtsorganen. Piercing bestaat in het aanbrengen van briljantjes of ringen in chirurgisch titaan, niobium of goud.
Een Europese richtlijn verbiedt het gebruik van nikkel.

De medische literatuur en in het bijzonder tijdschriften voor tandheelkunde wijzen op de frequentie van verwikkelingen waarvan sommige dodelijk kunnen zijn. Naast traumatische en hemorragische verwikkelingen stelt men een groot aantal nieuwe besmettingen vast, in het bijzonder door staphylococcus pyogenes, gaande van 10 tot 20%. Tevens bestaat er een kans op virale besmetting (hepatitis, HIV) wanneer de sierringen aangebracht worden met behulp van onvoldoende gesteriliseerd materiaal.

“Piercing” mag dan in onze streken niet hoofdzakelijk het werk van de arts blijken te zijn, toch wordt regelmatig de hulp ingeroepen van beoefenaren (artsen, tandartsen, paramedici). Feit is dat sommige aspecten van “piercing” onder de geneeskundige bevoegdheden vallen : het verzamelen van de anamnestische gegevens voor het opsporen van contra-indicaties (aantasting hartklep, diabetes, hemorragische toestand, enz.), kennis van de anatomische punten, plaatselijke verdoving, toepassen van asepsie enz…

Het gaat echter altijd over een louter esthetische handeling waar de persoon geen enkel gezondheidsvoordeel uit haalt.

De recente piercingmode is een maatschappelijk verschijnsel met complexe oorzaken. De media dragen in ruime mate bij tot de verspreiding en de instandhouding ervan.

De Nationale Raad kan niet aanvaarden dat artsen meewerken aan piercingpraktijken, voor zover het gaat over een nieuw ritueel binnen maatschappelijke gedragingen waarin de arts geen specifieke plaats inneemt. Een dergelijke medewerking zou alleen maar de tendens aanwakkeren om de arts te betrekken bij maatschappelijke verschijnselen waarvan de band met de voornaamste doelstellingen van de geneeskunde - met name verzorgen en het welzijn van de patiënt verbeteren - niet altijd even duidelijk is. Niettemin heeft de arts een taak te vervullen bij de voorlichting van de aanvrager alsook bij de voorkoming en de behandeling van verwikkelingen, waarbij hij zowel op het niveau van de aanvragers als van de beoefenaren van deze praktijk dient op te treden.

Advies van de Nationale Raad:

De Nationale Raad heeft in zijn vergadering van 20 maart 1999 de bespreking verdergezet van uw adviesaanvraag van 1 december 1998 betreffende de dataregistratie in het kader van de accreditering van de tandheelkundigen.

Op voorwaarde dat hij van uw diensten de bevestiging en de waarborg krijgt dat de privégegevens van de patiënt en diens sociaal-demografische gegevens geanonimiseerd worden door de tandarts of door de behandelend arts-tandarts VOORDAT ze verzameld worden, heeft de Nationale Raad geen deontologisch bezwaar tegen de tekst die u hem voor advies voorlegde en die, zoals gesteld, bestemd is om paragraaf 5 te vervangen in bijlage 2/2 van het document betreffende de accreditering van de tandheelkundigen in het kader van het akkoord tandheelkundigen-ziekenfondsen.

In verband met de vraag van de tandartsen om de geregistreerde gegevens niet noodzakelijk aan een arts van het Riziv te hoeven bezorgen, is de Nationale Raad van mening dat de gegevens die geregistreerd worden door een arts die de tandheelkunde beoefent, bezorgd dienen te worden aan een bij naam aangeduide arts van het Riziv.

Een provinciale raad doet de Nationale Raad een adviesaanvraag geworden van een arts, licentiaat tandheelkunde, die accrediteringsaanvragen indient bij de RIZIV-instanties en die erover ingelicht wordt dat één van de voorwaarden om in 1998 de accreditering te verkrijgen erin bestaat, op uitdrukkelijke en schriftelijke vraag van de stuurgroep "Kwaliteitspromotie", mee te werken aan de inzameling van gegevens over het in het kader van het RIZIV gevoerde beleid inzake mondverzorging.
De methodologie die voor de dataregistratie voorgeschreven wordt doet bij de betrokken arts de vraag rijzen of deelname aan de voorgestelde enquête geen schending van het beroepsgeheim zou betekenen.

Antwoord van de Nationale Raad:

Tijdens zijn vergadering van 21 maart 1998 heeft de Nationale Raad het formulier onderzocht met ref. 98/1 extracties, betreffende de campagne van gegevensregistratie in het kader van de accreditering van taalheelkundigen en in het bijzonder de deontologische gevolgen ervan voor de artsen die deze tak van wetenschap beoefenen.
Hij formuleert de volgende opmerkingen:

1. De mededeling van de identiteit van de patiënt schendt het medisch geheim. Het geboortejaar en het geslacht van de patiënt zijn voldoende voor de uitvoering van het gepland onderzoek.
2. De vertrouwelijkheid van het lidmaatschap van een bepaalde verzekeringsinstelling is een persoonlijk gegeven en moet beschermd worden. Er kan slechts van afgeweken worden na de absolute toestemming van de verzekerde ontvangen te hebben op basis van een volledige en gedetailleerde voorlichting over de bedoelingen en gevolgen van de enquête.

De Nationale Raad is bijgevolg van mening dat deze campagne van gegevensregistratie de deontologische verplichtingen van de artsen niet eerbiedigt.

Associatie tussen een geneesheer-stomatoloog en een licentiaat in de tandheelkunde.

Een provinciale raad verzoekt de Nationale Raad zich nogmaals te buigen over het probleem van de associaties tussen geneesheren stomatologen en licentiaten in de tandheelkunde.
In 1988 (Tijdschrift nr.39) was de Nationale Raad van oordeel dat de oprichting van dergelijke associaties deontologisch onaanvaardbaar is.
De provinciale raad vraagt of dergelijke associaties nu wél toegestaan zouden kunnen worden naar analogie van de associaties tussen klinische biologen en apothekersbiologen.

Advies van de Nationale Raad:

De Nationale Raad bevestigt het reeds ingenomen standpunt dat overeenkomstig artikel 159 van de Code van geneeskundige Plichtenleer professionele vennootschappen enkel toelaatbaar zijn tussen geneesheren.

Overeenkomsten tussen geneesheren en niet geneesheren worden beheerst door de bepalingen van de artikelen 173 tot en met 176 van de Code van geneeskundige Plichtenleer, zoals die door de Nationale Raad in zijn vergadering van 16 april 1994 werden herzien.

Wat de door U aangewezen analogie met associaties tussen klinische biologen en apothekers biologen betreft, vestig ik er uw aandacht op dat dit een door de wet geregelde materie betreft (cf. K.B. nr. 143 van 30 december 1982, art. 3 zie bijlage) die vreemd is aan de deontologische imperatieven inzake vennootschappen zoals de vennootschap die het voorwerp is van uw schrijven.

Advies van de Nationale Raad:

De Nationale Raad is de mening toegedaan dat de oprichting van dergelijke associaties deontologisch onaanvaardbaar is.

Een omnipracticus behaalde een licentiaat in de tandheelkunde. Mag hij de algemene geneeskunde met de tandheelkunde cumuleren ?

In zijn vergadering van 13 juni 1981 bracht de Nationale Raad volgend advies uit:

De Raad is van oordeel dat in onderhavig geval geen enkel deontologisch bezwaar bestaat tegen het cumuleren van de algemene geneeskunde en de tandheelkunde.

Geneesheer stomatoloog en LTH

De Nationale raad heeft deze kwestie zowel vanuit deontologisch als wettelijk standpunt grondig onderzocht.

Vastgesteld werd dat dit probleem zich reeds stelde in het kader van de EEG.

De Raad is er zich terdege van bewust dat dit probleem tevens zal rijzen i.v.m. andere disciplines en derhalve een oplossing moet worden gezocht waarbij rekening wordt gehouden met de evolutie van de geneeskunde, de belangen van de zieken en de bestaande wetgeving ter zake. De Nationale raad heeft op 17 mei 1980 als volgt geantwoord:

Aansluitend op Uw schrijven houdende een associatie tussen een geneesheer stomatoloog en een licentiaat in de tandheelkunde, heb ik de eer U te laten weten dat de Nationale raad geen deontologische bezwaren heeft tegen dergelijke associatie.

De Raad stelt nochtans vast dat bij artikel 18 van het KB nr 78 van 10 november 1967 zodanige associatie verboden schijnt te zijn, maar het behoort niet aan de Raad een wetsbepaling te interpreteren.

Mag een licentiaat in de tandheelkunde een getuigschrift van arbeidsonbekwaamheid afleveren?

De Nationale Raad is van mening:

1° dat het niet tot zijn bevoegdheid behoort een interpretatie te geven van de term «geneeskundig getuigschrift» zoals die voorkomt in art. 29 bis van de wet van 10 maart 1900 betreffende het arbeidskontrakt en gewijzigd bij art. 27, 2°, van de wet van 21 november 1969 (in dit artikel wordt bepaald dat ter staving van de door een arbeider ingeroepen arbeidsonbekwaamheid een medisch getuigschrift moet worden voorgelegd en voorziet verder de tussenkomst van een door de werkgever aangestelde arts).

Deze interpretatie behoort tot de bevoegdheid van de arbeidsrechtmachten;

2° dat het door een licentiaat in de tandheelkunde afgeleverde getuigschrift van arbeidsonbekwaamheid geen geneeskundig getuigschrift is in de zin van het koninklijk besluit nr. 78 van 10 november 1967.