In zijn vergaderingen van 25 juli en 5 september 2009 onderzocht de Nationale Raad van de Orde van geneesheren de brief van dokter ... betreffende het cumuleren van de functies van huisarts, controlearts en arts-scheidsrechter.

Dergelijke cumul is, mits het naleven van bepaalde voorwaarden (zie inzonderheid de wet van 13 juni 1999 betreffende de controlegeneeskunde) wettelijk niet verboden.

Op deontologisch vlak is een dergelijke cumul in de - door de provinciale raad van inschrijving van de betrokken arts naar uitgebreidheid te bepalen - regio waar de huisarts de geneeskunde uitoefent niet wenselijk. Zowel de onafhankelijkheid van zijn ambt als het belang van zijn betrokken patiënt kunnen daarbij in het gedrang komen. De opportuniteit van de cumul van de functies van controlearts en van arts-scheidsrechter in een andere regio zal naar omstandigheden dienen te worden beoordeeld door de provinciale raad. Cumul van controlearts en arts-scheidsrechter in éénzelfde zaak is uiteraard uitgesloten.

Het hoeft hierbij evenmin betoog dat een huisarts noch controlearts noch arts-scheidsrechter mag zijn in een zaak waarin zijn patiënt en derhalve ook hijzelf is betrokken.

In elk geval is, zoals reeds bepaald en bevestigd in vorige adviezen van de Nationale Raad , de besproken cumul alleen mogelijk mits gunstig advies van de provinciale raad van inschrijving van de betrokken arts.

[1]Advies 22/1/2000 – TNR 88, p. 16 : Cumulatie van de functie van ambtenaar en huisarts

Advies 22/4/1995 – TNR 69, p. 13 : Cumulatie van de functie van voltijds ambtenaar en huisarts
Advies 20/8/1994 - TNR 66, p. 17 : Cumulatie van de functie van voltijds ambtenaar en huisarts

Een arts legt aan de Nationale Raad een vraag voor betreffende het advies dat de Nationale Raad op 5 april 2008 verstrekte inzake medische controle.

Advies van de Nationale Raad :

In zijn zitting van 9 mei 2009 besprak de Nationale Raad van de Orde van geneesheren uw vraag van 22 januari 2009 betreffende het advies van de Nationale Raad van 5 april 2008: "Medische controle bij een afwezige patiënt - Toelichting bij het advies van 1 september 2007".

In het advies van 5 april 2008 bevestigde de Nationale Raad zijn standpunt, met name dat een controlearts aan de patiënt niet kan opleggen zich te verplaatsen indien de behandelende arts vermeld heeft dat het verlaten van de woonst verboden is. In datzelfde advies legde de Nationale Raad vast dat de diagnose nooit aan de werkgever van de ambtenaar wordt medegedeeld doch enkel aan de dienst Medex.

De adviezen van 1 september 2007 en van 5 april 2008 passen weliswaar in het kader van de medische controle door Medex op de afwezigheden van federale ambtenaren.

De Nationale Raad is van mening dat het advies van de Nationale Raad van 5 april 2008 betreffende medische controle bij een afwezige patiënt - mutatis mutandis - ook geldt voor andere medische controles op afwezigheden, o.a. in de privé-sector.

De Nationale Raad wordt om advies verzocht betreffende het overmaken door een arts van niet-medische gegevens aan de werkgever die hij/zij heeft verzameld tijdens de uitoefening van de functie van controlearts.

Advies van de Nationale Raad :

In zijn vergadering van 21 februari 2009 besprak de Nationale Raad van de Orde van geneesheren uw schrijven van 30 januari 2008 betreffende het overmaken van niet-medische gegevens aan de werkgever, verzameld tijdens de uitoefening van de functie van controlearts.

Artikel 31, § 3, tweede lid, van de wet van 3 juli 1978 betreffende de arbeidsovereenkomsten bepaalt dat de controlearts nagaat of de werknemer werkelijk arbeidsongeschikt is en dat hij de waarschijnlijke duur van de arbeidsongeschiktheid en, in voorkomend geval, de andere medische gegevens voor zover die noodzakelijk zijn voor de toepassing van de bepalingen van deze wet verifieert; alle andere vaststellingen blijven gedekt door het beroepsgeheim.

Het onderlijnde woord “blijven” betekent dat een controlearts gebonden is door het beroepsgeheim zoals een arts met een curatieve taak, maar de wet op de controlegeneeskunde heeft hierop enkele uitzonderingen aangebracht.

De taak van de controlearts is wettelijk beperkt tot de medische vaststellingen binnen het kader van de arbeidsovereenkomstenwet (zij vermeldt ondermeer de al dan niet arbeidsongeschiktheid en de duur ervan).

De diagnose mag door de controlearts nooit meegedeeld worden aan de werkgever. De medische reden van arbeidsongeschiktheid valt onder het beroepsgeheim.

Krachtens artikel 128, § 1, van de Code van geneeskundige plichtenleer mag de arts die door een werkgever, een verzekeringsinstelling of een andere instelling met een controleonderzoek wordt belast, aan zijn niet-medische opdrachtgevers of aan derden de medische redenen die aan de basis liggen van zijn besluiten, niet bekend maken.

Feitelijke gegevens zijn niet-medische gegevens die aldus volgens de wet betreffende de arbeidsovereenkomsten ´andere vaststellingen` zijn en dus onder het beroepsgeheim vallen.

Bijgevolg handhaaft de Nationale Raad het standpunt dat het noch wettelijk noch deontologisch kan dat de controlearts feitelijke, niet-medische gegevens en/of de medische oorzaak van de arbeidsongeschiktheid bekendmaakt aan de werkgever. Dit sluit niet uit dat de controlearts bij de beoordeling van arbeidsongeschiktheid rekening zou houden met door hem vastgestelde feitelijke, niet-medische gegevens en dat hij die gegevens zou kenbaar maken aan de behandelende arts met wie hij overleg moet plegen alvorens zijn beslissing te nemen.

Medische controle bij een afwezige patiënt – Toelichting bij het advies van 1 september 2007

De voorzitter van de FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu uitte enkele bezwaren naar aanleiding van het advies dat op 1 september 2007 door de Nationale Raad werd uitgebracht betreffende de medische controle bij een afwezige patiënt in het kader van de reorganisatie van de geneeskundige controle binnen het openbaar ambt.
De Nationale Raad richtte een werkgroep op binnen dewelke de knelpunten met de verantwoordelijke voor de medische expertise binnen de betrokken FOD werden toegelicht en besproken.

ADVIES VAN DE NATIONALE RAAD :

In zijn vergadering van 5 april 2008 heeft de Nationale Raad een discussie gewijd aan de reorganisatie van de geneeskundige controle binnen het openbaar ambt.

De Nationale Raad beslist hieronder zijn advies van 1 september 2007 over de medische controle bij een afwezige patiënt (TNR nr. 118, p 5) te verduidelijken.

1/ Controle bij een afwezige patiënt

In zijn advies van 1 september 2007 was de Nationale Raad van mening dat de controlearts aan de patiënt niet kan opleggen zich te verplaatsen indien de behandelende arts heeft vermeld dat het verlaten van de woonst verboden is.

De Nationale Raad handhaaft dit standpunt.

Uit discussies met de FOD Volksgezondheid en met de FOD Personeel en Organisatie alsmede uit de omzendbrief nr. 568 van 13 februari 2007 met betrekking tot de reglementaire wijzigingen in het kader van het ziekteverzuim (Belgisch Staatsblad, 19 februari 2007) volgt dat de ambtenaar die afwezig is op het tijdstip van de medische controle en waarvoor de arts die het medisch attest heeft afgeleverd, van oordeel was dat hij zich niet mocht verplaatsen (ambtenaar die zich in de situatie ‘mag het huis niet verlaten’ bevindt) niet verplicht kan worden zich te begeven naar de controlearts. De ambtenaar die over een dergelijk medisch attest beschikt, moet onmiddellijk contact opnemen met MEDEX, om eventueel een nieuwe controle te plannen. Bij het uitblijven van een controle kan de ambtenaar nog altijd een eventuele rechtvaardigingsgrond voor zijn afwezigheid op het tijdstip van de medische controle doen gelden bij zijn werkgever.

2/ Beroepsgeheim

In zijn advies van 1 september 2007 heeft de Nationale Raad tevens opheldering gevraagd over de bewoordingen van artikel 61, tweede lid, van het koninklijk besluit van 19 november 1998 betreffende de verloven en afwezigheden toegestaan aan de personeelsleden van de rijksbesturen, zoals gewijzigd door artikel 17 van het koninklijk besluit van 17 januari 2007 houdende wijziging van diverse reglementaire bepalingen betreffende de controle van afwezigheden wegens ziekte van de personeelsleden van de rijksbesturen en betreffende de verloven en afwezigheden toegestaan aan de personeelsleden van de rijksbesturen.

De Nationale Raad oordeelde dat deze bepaling rechtstreeks in strijd was met de wettelijke en deontologische beginselen van het beroepsgeheim, daar deze bepaling stelt dat het ziekteattest dat de afwezigheid van meer dan één dag rechtvaardigt, expliciet de diagnose van de ziekte moet vermelden.

Uit discussies met het FOD Volksgezondheid blijkt dat de diagnose nooit aan de werkgever van de ambtenaar wordt meegedeeld doch enkel aan de dienst MEDEX in het kader van de medische controle.

Een arts, geneesheer-inspecteur van het Bestuur van de Medische Expertise (Medex) (voorheen Administratieve Gezondheidsdienst (AGD)) – FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu, legde aan de Nationale Raad een vraag voor betreffende de geneeskundige controle van ambtenaren in openbare diensten.
De Nationale Raad bestudeerde de recente wetgeving en reglementering ter zake en stelde vast dat deze niet dezelfde is voor contractuele bedienden van de overheid en het statutaire personeel.

Advies van de Nationale Raad :

De Nationale Raad heeft in zijn vergadering van 1 september 2007 de volgende vraag besproken :

“Indien bij een thuiscontrole een patiënt wiens getuigschrift vermeldt dat “het verlaten van de woonst verboden is”, afwezig is, kan de controlearts hem dan vragen zich op zijn geneeskundig kabinet aan te bieden op een latere datum en later uur of moet hij een tweede keer bij de patiënt thuis gaan ?”

Deze vraag wordt gesteld in het kader van de reorganisatie van de geneeskundige controle binnen het openbaar ambt.

De Nationale Raad is van mening dat de controlearts aan de patiënt niet kan opleggen zich te verplaatsen indien de behandelende arts heeft vermeld dat het verlaten van de woonst verboden is.

Dit standpunt wordt overigens bevestigd, wat betreft de werknemers onder arbeidsovereenkomst (en die niet vallen onder een statuut), door artikel 31, § 3, van de wet van 3 juli 1978 betreffende de arbeidsovereenkomsten. Dit artikel luidt als volgt :
“Behoudens wanneer diegene die het geneeskundig getuigschrift aan de werknemer heeft afgeleverd oordeelt dat zijn gezondheidstoestand hem niet toelaat zich naar een andere plaats te begeven, moet de werknemer zich desgevraagd bij de controlearts aanbieden. De reiskosten van de werknemer zijn ten laste van de werkgever.”

Wat het statutaire personeel van de rijksbesturen betreft, neemt de Nationale Raad akte van de bepaling van artikel 62, § 1, vierde lid, van het koninklijk besluit van 19 november 1998 betreffende verloven en afwezigheden toegestaan aan de personeelsleden van de rijksbesturen, zoals gewijzigd door het artikel 17 van het koninklijk besluit van 17 januari 2007 houdende wijzigingen van diverse reglementaire bepalingen betreffende de controle van afwezigheden wegens ziekte van de personeelsleden van de rijksbesturen en betreffende de verloven en afwezigheden toegestaan aan de personeelsleden van de rijksbesturen.

Deze bepaling stelt :
“Het medisch onderzoek vindt plaats in de woon- of verblijfplaats van de ambtenaar. Bij afwezigheid van de ambtenaar, laat de controlearts bericht achter waarin de ambtenaar wordt verzocht zich op het vermelde uur aan te melden bij de controlearts.”

De Nationale Raad neemt contact op met de federale minister van Ambtenarenzaken om zich ervan te verzekeren dat deze bepaling enkel ambtenaren betreft waarvoor het medisch getuigschrift het verlaten van de woonst niet verbiedt.

De Nationale Raad vraagt de minister tevens opheldering over de bewoordingen van artikel 61, tweede lid, die rechtstreeks strijdig zijn met de wettelijke en deontologische beginselen van het beroepsgeheim, daar deze bepaling stelt dat het geneeskundig getuigschrift dat de ziekte attesteert die de afwezigheid van meer dan één dag rechtvaardigt, expliciet de ziekte moet vermelden waaraan de ambtenaar lijdt.

Een provinciale raad stuurt de brief door van een geneesheer-inspecteur van de Administratieve Gezondheidsdienst (AGD) van de FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu.
Hij vraagt of de controleprocedure van de AGD strookt met de bepalingen van de medische deontologie en of deze procedure op dezelfde wijze mag worden uitgevoerd voor contractuele en statutaire ambtenaren ?
De tweede vraag betreft het geografisch gebied waarbinnen de betrokken artsen de controles mogen uitvoeren.
De derde vraag behelst het beroepsgeheim. In het reglement van de AGD wordt vermeld dat de AGD het nodig kan achten “bijzondere omstandigheden van niet-medische aard aan het bestuur mede te delen”. De controlearts kan aan huis van de gecontroleerde zaken vaststellen die hem ertoe doen besluiten dat de betrokkene wel in staat is te werken. Wanneer dergelijke gegevens door de AGD worden meegedeeld aan de opdrachtgever van de controle betekent dit een schending van het beroepsgeheim. De vraag is dan of de controlerende geneesheer hiervoor ter verantwoording kan worden geroepen.

Advies van de Nationale Raad :

De Nationale Raad heeft in zijn vergadering van 14 januari 2006, de overgelegde vragen onderzocht die u stelde betreffende de procedure die te volgen is bij medische controle door de Administratieve Gezondheidsdienst (AGD) en betreffende de mogelijke problemen met het beroepsgeheim bij het meedelen van de administratieve beslissing aan het bestuur.

Wat het eerste punt betreft is de Nationale Raad van mening dat de geneeskundige plichtenleer van toepassing is ongeacht het beroepsstatuut van de patiënt. Deontologisch gezien zal de arts de contractuele ambtenaar dan ook op dezelfde wijze behandelen als de statutaire ambtenaar.

Wat de toepassing op de ambtenaren betreft van de wet van 13 juni 1999 met betrekking tot de controlegeneeskunde is de Nationale Raad niet bevoegd. Terzake heeft de Raad contact opgenomen met de Administratieve Gezondheidsdienst. Uit diens antwoord blijkt dat de wet van toepassing is op de controlegeneeskunde binnen de Administratieve Gezondheidsdienst. Het Reglement van de Administratieve Gezondheidsdienst zal dan ook slechts van toepassing zijn voor zover het in overeenstemming is met de wet. Met de betreffende dienst stelt de Nationale Raad vast dat het Reglement dient aangepast te worden in functie van de reorganisatie van de medische controle. De Nationale Raad wenst op de hoogte te worden gehouden van de doorgevoerde wijzigingen.

Voor het antwoord op de tweede vraag is de Provinciale Raad bevoegd.

Aangaande de derde vraag :

In de Code van geneeskundige plichtenleer wordt het beroepsgeheim als volgt beschreven :

“Art. 56 Het beroepsgeheim van de geneesheer omvat zowel al wat de patiënt hem heeft gezegd of toevertrouwd, als wat de geneesheer weet of heeft ontdekt ten gevolge van onderzoekingen of van door hem gedane of aangevraagde navorsingen.

Art. 57 Het beroepsgeheim omvat alles wat de geneesheer heeft gezien, gehoord, vernomen, vastgesteld, ontdekt of opgevangen tijdens of bij gelegenheid van de uitoefening van zijn beroep.”

De enige mededeling die een controlearts aan de Administratieve Gezondheidsdienst en via hem aan het bestuur van de gecontroleerde zieke kan doen is : de betrokkene is arbeidsgeschikt of niet. Hoe tot dit besluit wordt gekomen behoort duidelijk tot het beroepsgeheim.

De Administratieve Gezondheidsdienst kan evenmin mededelingen van niet-medische aard doen aan het bestuur van de betrokkene. Bijgevolg kan de geneesheer hiervoor niet ter verantwoording geroepen worden.

De Nationale Raad wijst erop dat administratieve en verpleegkundige medewerkers gebonden zijn door respectievelijk de discretieplicht en het beroepsgeheim. Indien dit niet gerespecteerd wordt, dient ervoor gezorgd te worden dat de toegang tot het (elektronisch) medisch dossier verboden wordt.

Een provinciale raad stuurt de Nationale Raad een brief door van een arbitragearts die advies vraagt betreffende een aantal aspecten van de controlegeneeskunde. In de praktijk rijzen er meerdere problemen omtrent de aanwijzing van een arts-scheidsrechter - al dan niet in collegiaal overleg - en de taak van de opvolgingscommissie hierbij, de betaling van de erelonen voor arbitrages en de rol van een vervangende behandelende arts bij beslissingen inzake arbeidsongeschiktheid.

Advies van de Nationale Raad :

De wet van 13 juni 1999 betreffende de controlegeneeskunde bepaalt in artikel 8, §5, dat de geschillen van medische aard welke rijzen tussen werknemer en controlearts beslecht worden bij wijze van scheidsrechterlijke procedure. Binnen twee werkdagen na de overhandiging van de bevindingen door de controlearts kan de werkgever aan de controlearts en de werknemer aan diegene die hem het geneeskundig getuigschrift heeft overhandigd, uitdrukkelijk machtiging geven om de arts-scheidsrechter aan te wijzen. In onderling akkoord kan de arts-scheidsrechter aangewezen worden buiten de officiële lijst zoals blijkt uit de inleidende uiteenzetting van de minister van Tewerkstelling en Arbeid bij het wetsontwerp betreffende de controlegeneeskunde (Parl. Doc. Kamer, Gewone zitting 1998-1999, nr. 2106/4, p. 3) en uit het advies nr. 1244 van de Nationale Arbeidsraad van 6 oktober 1998. Indien over deze aanwijzing binnen voornoemde termijn geen akkoord kan worden bereikt kan de meest gerede partij (werkgever of werknemer) een arts-scheidsrechter aanwijzen die voldoet aan de bepalingen van de wet (artikel 6) en voorkomt op de lijst die in uitvoering van voornoemde wet werd vastgesteld. Dit laatste geschiedt ook binnen twee werkdagen.
De arts-scheidsrechter beslist, na uitvoering van een medisch onderzoek, binnen drie werkdagen na zijn aanwijzing.

Logischerwijze kan hieruit worden afgeleid dat er binnen twee werkdagen na het verslag van de controlearts aan de werkgever in eerste instantie in collegiaal overleg een arts-scheidsrechter kan worden aangeduid. Indien dit niet gebeurt, komt het de meest gerede partij (hetzij werkgever, hetzij werknemer) toe eigenmachtig een arts-scheidsrechter aan te wijzen uit de daartoe beschikbare lijst. De wet vermeldt echter niet of dit persoonlijk dient te gebeuren of via een daartoe door de betrokken partij gemandateerde persoon of instantie.
In beide procedures vallen de kosten ten laste van de verliezende partij.

Wat de in collegiaal overleg aan te duiden scheidsrechter betreft, staat het elke provinciale raad vrij hiervoor lijsten van kandidaten ter beschikking te stellen.

De opvolgingscommissie heeft de wettelijke bevoegdheid om alle klachten te behandelen omtrent de organisatie van de controle, de bevoegdheid en de onafhankelijkheid van zowel controleartsen als artsen-scheidsrechters, dit binnen het gestelde wettelijke kader.
De medisch-deontologische aspecten van de controleprocedure vallen uiteraard onder de bevoegdheid van de betrokken provinciale raad van de Orde.

Een vervangende arts heeft bij betwistingen over arbeidsongeschiktheid als "behandelende partij” dezelfde rechten en bevoegdheden als de arts die oorspronkelijk het attest van arbeidsongeschiktheid heeft uitgeschreven.

Naar aanleiding van een schrijven van een controlearts legt een provinciale raad volgende vraag voor aan de Nationale Raad : “Welke moet de houding zijn en welke beslissing kan de controlerende arts nemen wanneer hij vóór de behandelende geneesheer de patiënt ziet ?”

Advies van de Nationale Raad :

Voorafgaandelijk dient te worden vermeld dat de specifieke situatie waarbij de controlearts de betrokken patiënt controleert voordat de behandelende arts hem of haar heeft ondervraagd en onderzocht, niet is voorzien in de wet van 13 juni 1999 betreffende de controlegeneeskunde. Deze wet vermeldt inderdaad niets over het tijdstip van de uit te voeren controle. Omtrent de voorliggende problematiek werd tot op heden door de Nationale Raad evenmin advies uitgebracht.

De controle is mogelijk vanaf het ogenblik dat de werknemer zich arbeidsongeschikt heeft gemeld bij zijn werkgever.

De Nationale Raad houdt voor dat in deze specifieke situatie de controlearts de duur van een eventuele arbeidsongeschiktheid voorstelt.
In dit geval verzoekt de controlerende arts de behandelende arts, bij middel van een schriftelijk bericht, te overhandigen aan de patiënt, hem binnen de 24 uur te contacteren teneinde een gezamenlijke beslissing te treffen omtrent een eventuele arbeidsongeschiktheid.

Controlegeneeskunde – Medische dienst van de Federale Politie – Relaties tussen de controlerende arts en de behandelend arts – Medisch getuigschrift

Een provinciale raad stuurt een brief door van een arts die vraagt of de medische dienst van de Federale Politie het recht heeft een getuigschrift van arbeidsongeschiktheid dat deze arts afleverde aan één van zijn patiënten te weigeren omdat de diagnose niet is gepreciseerd.

Advies van de Nationale Raad :

1. A priori is er geen reden voor dat de medische dienst van de Federale Politie anders functioneert dan hetgeen bepaald is in de Code van geneeskundige plichtenleer aangaande de relaties tussen de controlerende arts en de behandelend arts (artikels 126 en 127). De oprichting van de Federale Politie heeft de regels van de deontologie inzake controlegeneeskunde niet gewijzigd.

   We kunnen zelfs vaststellen dat het principe van artikel 126 §4 van de Code van geneeskundige plichtenleer (cf. bijlage) overgenomen werd in het koninklijk besluit van 30 maart 2001 dat specifiek de medische controle uitgeoefend door de medische dienst van de Federale Politie regelt (1) : Art. X.II.8. : “De controlerende arts bevestigt of wijzigt de modaliteiten of de duur van het door de behandelende arts voorgeschreven ziekteverlof. Een beslissing tot wijziging vindt slechts plaats na overleg met de behandelende arts.”.

2. Het voornoemd koninklijk besluit van 30 maart 2001 vermeldt echter het specifiek medisch getuigschrift dat het personeelslid van de Federale Politie vanaf de tweede ziektedag aan de medische dienst van deze politie voor bekrachtiging moet bezorgen (cf. bijlage).

   Gezien de bijzondere opdracht van de controlerende artsen van de Federale Politie werd het model van dit getuigschrift vastgelegd door de minister in bijlage 8 van het ministerieel besluit van 28 december 2001 tot uitvoering van sommige bepalingen van het koninklijk besluit van 30 maart 2001 tot regeling van de rechtspositie van het personeel van de politiediensten (cf. bijlage).

   In het kader van zijn opdracht de realiteit van de arbeidsongeschiktheid van het politiepersoneelslid te controleren heeft de controlearts dus het recht verduidelijkingen te vragen aan de behandelend arts over de inhoud van dit “gereglementeerd” getuigschrift en meer bepaald over de diagnose.

(1) KB van 30 maart 2001 tot regeling van de rechtspositie van het personeel van de politiediensten, BS 31 maart 2001.

Een provinciale raad wordt regelmatig om advies gevraagd inzake het door de controlearts voorafgaandelijk contacteren van de behandelende arts wanneer eerstgenoemde niet akkoord gaat met de duur van de verleende arbeidsongeschiktheid.
Hij legt aan de Nationale Raad een ontwerptekst ter goedkeuring voor.

Advies van de Nationale Raad :

De Nationale Raad van de Orde van geneesheren besprak in zijn vergadering van 18 januari 2003 uw brief van 9 juli 2002 in verband met de controlegeneeskunde en deelt u de volgende gegevens mede :

1. De bij artikel 126, § 4, van de Code van geneeskundige plichtenleer bepaalde regel wordt herinnerd en becommentarieerd in tal van adviezen van de Nationale Raad .

   Deze adviezen zijn merendeels unaniem : de controlearts moet voorafgaandelijk contact opnemen met de behandelend arts alvorens een beslissing te nemen die de beslissing van deze laatste wijzigt.

   Bovendien preciseren deze adviezen hoe deze contactname dient te verlopen: rechtstreeks en mondeling. Indien dit werkelijk onmogelijk is, kan een schriftelijk contact volstaan .

2. Ofschoon de wet van 13 juni 1999 (B.S. 13 juli 1999) betreffende de controlegeneeskunde niet uitdrukkelijk voorziet in de bovenstaande verplichting, belet dit de Orde evenwel niet te waken over deze deontologische regel.

   Wij herinneren eraan dat deze regel gerechtvaardigd wordt door het feit dat “De arbeidsongeschiktheid (ziekteverlof) immers een essentieel element van de behandeling is, die slechts op een wetenschappelijk verantwoorde manier kan worden bepaald mits kennis van alle onderliggende factoren, kennis eigen aan de behandelingssituatie. Het komt dus aan de controlerende geneesheer toe hierover de nodige bijkomende informatie in te winnen alvorens deze ongeschiktheid te weerleggen.”

   Deze regel blijkt niet onverenigbaar te zijn met de ratio legis van de wet van 13 juni 1999, noch, in het bijzonder, met artikel 8 van deze laatste .

   De Nationale Raad verklaart zich dan ook akkoord met de door de Provinciale Raad van X voorgelegde ontwerptekst die de kwestieuze deontologische verplichting wenst te behouden, mits wijziging van de herhaaldelijk voorkomende term "werkonbekwaamheid" in "arbeidsongeschiktheid".