Wanneer het verzoek tot wraking geen enkele grief aanvoert ten aanzien van de personen van wie de wraking wordt gevraagd, vormt dit verzoek geen werkelijk wrakingsverzoek.
Het gaat om een proceshandeling die enkel de schijn ervan vertoont maar, rekening houdend met de eventueel reeds verstreken termijnen van de tuchtprocedure, slechts een handeling is die ertoe strekt het verloop van de rechtspleging te belemmeren.
Het betreft derhalve procesmisbruik waardoor de handeling geen schorsende werking heeft.

De tuchtrechter is niet verplicht om de tuchtrechtelijk gesanctioneerde feiten in wettelijke bewoordingen of regels van de plichtenleer te omschrijven. Het volstaat dat hij de feiten zodanig preciseert dat kan worden nagegaan of de bestreden beslissing al dan niet uit die feiten heeft kunnen afleiden dat de tuchtrechtelijk gesanctioneerde beroepsbeoefenaar is tekortgekomen aan de eer of de waardigheid van zijn beroep.

Krachtens artikel 10.2 EVRM kan de uitoefening van de vrijheid van meningsuiting, die de vrijheid omvat een mening te koesteren en om inlichtingen of denkbeelden door te geven en plichten en verantwoordelijkheden met zich brengt, worden onderworpen worden aan bepaalde formaliteiten, voorwaarden, beperkingen of sancties, welke bij de wet worden bepaald, en die in een democratische samenleving nodig zijn, onder meer tot bescherming van de gezondheid of de goede naam of de rechten van anderen. Voor de toepassing van die bepaling wordt onder de term ‘wet’ verstaan elke, al dan niet geschreven regel van nationaal recht, zoals ze door de rechtspraak wordt geïnterpreteerd, mits die regel toegankelijk is voor de betrokken personen en in nauwkeurige bewoordingen is gesteld.

Een beperking van de vrijheid van meningsuiting is nodig in een democratische samenleving wanneer zij beantwoordt aan een dwingende sociale noodwendigheid, op voorwaarde dat de evenredigheid wordt geëerbiedigd tussen het aangewende middel en het beoogde doel en de beperking verantwoord is op grond van relevante en toereikende motieven. Uit de beslissing van de rechter moet niet alleen blijken dat hij het recht op vrije meningsuiting heeft afgewogen tegen de andere rechten bedoeld in artikel 10.2 EVRM, zoals de bescherming van de gezondheid of het recht op de goede naam, maar ook dat de opgelegde beperking, in acht genomen de context waarin de mening werd geuit, de hoedanigheid van de partijen en de overige bijzondere omstandigheden van de zaak, beantwoordt aan een dwingende sociale noodwendigheid en pertinent is en dat door de opgelegde beperking de evenredigheid wordt geëerbiedigd tussen het aangewende middel en het beoogde doel.

De afwezigheid van een verjaringstermijn houdt niet noodzakelijk een schending in van het recht op een eerlijk proces en van het rechtszekerheidsbeginsel. Het staat aan de rechter om in het licht van de concrete elementen van de zaak en met inachtneming van de complexiteit ervan, de houding van de tuchtrechtelijk vervolgde persoon en deze van de tuchtoverheid, in feite te oordelen of het recht op een eerlijk proces en het rechtszekerheidsbeginsel is miskend door de afwezigheid van een verjaringstermijn.

Wanneer de raad van beroep de beslissing van de provinciale raad tot schorsing in het recht de geneeskunde uit te oefenen gedurende meer dan één jaar bevestigt, vereist deze beslissing van de raad van beroep een twee derde meerderheid. Dit volgt uit de gezamenlijke lezing van de artikelen 25, §4, tweede lid en 28, §1, van het Koninklijk besluit nr. 79 van 10 november 1967 betreffende de Orde der artsen en de artikelen 12, tweede lid en 32, van het Koninklijk besluit van 6 februari 1970 tot regeling van de organisatie en de werking der raden van de Orde der geneesheren.

De patiënt heeft het recht zich te laten bijstaan door een vertrouwenspersoon tijdens een medisch onderzoek.

Bij gebrek aan objectieve en relevante medische elementen of aan de vaststelling van gedrag of uitlatingen van de persoon die de patiënt begeleidt die het goede verloop van het medisch onderzoek aanzienlijk zouden kunnen verstoren, kan de arts zich niet verzetten tegen dergelijk verzoek tot bijstand. In geval van weigering moet de arts ervoor zorgen dat hij dit duidelijk aan de patiënt meedeelt en de relevante informatie in het medisch dossier vastlegt.

Deze wettelijke verplichting geldt voor elke medische activiteit, met inbegrip van de controlegeneeskunde.

Samenvatting

1. Het legaliteitsbeginsel, dat in het strafrecht van toepassing is als algemeen beginsel, wordt niet als dusdanig toegepast in tuchtzaken.

De tuchtrechter is niet verplicht om de strafbare feiten te omschrijven in de exacte bewoordingen van de wet of de deontologie. Het volstaat dat hij ze voldoende preciseert om te kunnen nagaan of de vervolgde beroepsbeoefenaar de eer of de waardigheid van zijn beroep al dan niet heeft geschonden.

De tuchtvordering kan dus slaan op feiten die niet noodzakelijkerwijze het voorwerp uitmaken van een strikte wetsdefinitie.

2. De tuchtvordering heeft tot doel na te gaan of een beroepsbeoefenaar, zoals een arts, de deontologische regels heeft overtreden of de eer of de waardigheid van zijn beroep heeft geschonden. De strafvordering heeft daarentegen tot doel aantastingen van de openbare orde te bestraffen en vindt plaats in het belang van de gehele gemeenschap.

De beroepsbeoefenaar die wordt vervolgd op tuchtgebied en de persoon die wordt vervolgd op strafgebied zijn dus geen personen of categorieën van personen die zich in een vergelijkbare juridische situatie bevinden.

Samenvatting

Artsen moeten meerdere deontologische beginselen naleven bij het opstellen en verstrekken van geneeskundige getuigschriften.

Van artsen wordt alleen al door het behalen van hun diploma verondersteld dat zij voldoende op de hoogte zijn van de deontologische regels die gelden voor hun beroep.

Wanneer meerdere gelijkaardige zaken betrekking hebben op eenzelfde arts heeft een goede tuchtrechtsbedeling baat bij de samenvoeging van deze zaken.

De arts informeert de patiënt correct over zijn beroepsbekwaamheid en beroepservaring. De arts die de patiënt verkeerdelijk informeert over zijn beroepstitels, schendt de medische deontologie.

De arts bepaalt zijn ereloon correct en op basis van de werkelijk geleverde prestaties (art. 33, Code van medische deontologie). Het ereloon wordt te goeder trouw bepaald en dient gematigd te zijn. De arts die diensten aanbiedt aan buitensporige tarieven, schendt de medische deontologie.

De arts mag geen geneesmiddelen of gezondheidsproducten verkopen, noch promoten. De arts die voedingssupplementen te koop aanbiedt, streeft een commercieel doel na, hetgeen in strijd is met de medische deontologie.

De arts is gebonden door het beroepsgeheim zoals bepaald in artikel 458 van het Strafwetboek en artikel 25 van de Code van medische deontologie. Slechts in uitzonderlijke, weloverwogen gevallen kan het beroepsgeheim worden doorbroken, bijvoorbeeld op grond van artikel 458bis van het Strafwetboek of op grond van de noodtoestand.

De arts die op onrechtmatige wijze informatie over de gezondheidstoestand van een persoon meedeelt aan een derde, in dit geval aan de advocaat van de echtgenote in het kader van een echtscheidingsprocedure, schendt het beroepsgeheim.

Een schending van het beroepsgeheim kan tuchtrechtelijk worden gesanctioneerd.

Samenvatting

Inperkingen van de uitoefening van de vrijheid van meningsuiting zijn noodzakelijk in een democratische samenleving wanneer ze tegemoetkomen aan een dwingende maatschappelijke behoefte, op voorwaarde dat de gebruikte middelen en het nagestreefde doel evenredig zijn en dat de inperking gerechtvaardigd is door relevante en voldoende gronden.

Wanneer de betwiste uitlating neerkomt op een waardeoordeel, kan geen bewijs van de juistheid ervan worden geëist en hangt deze evenredigheid af van het bestaan van een voldoende feitelijke grondslag voor de uitlating.

Bovendien kan de vrijheid van meningsuiting in een debat van algemeen belang niet beperkt blijven tot de verkondiging van alleen algemeen aanvaarde ideeën; ze strekt zich uit tot de verspreiding van informatie die kwetst, choqueert of onrust veroorzaakt op gebieden waar zekerheid ontbreekt.

Hieruit volgt dat een overheidsinstantie, en in het bijzonder een tuchtinstantie, de vrijheid van een persoon om een waardeoordeel te uiten in een debat van algemeen belang waarin zekerheid ontbreekt, enkel mag inperken indien het niet berust op een toereikende feitelijke grondslag; ze mag, om deze voorwaarde na te gaan, het geuite waardeoordeel niet vervangen door een ander waardeoordeel waaraan ze de voorkeur geeft.

Samenvatting

Artikel 6, § 1, van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden bepaalt niet dat de overschrijding van de redelijke termijn in tuchtzaken wordt bestraft met verval van de tuchtvordering.

De onredelijk lange duur van de rechtspleging wordt slechts met niet-ontvankelijkheid van de rechtsvervolging bestraft indien deze buitensporige duur tot verlies van bewijsmateriaal heeft geleid of de normale uitoefening van de rechten van de verdediging onmogelijk heeft gemaakt. Wanneer deze omstandigheid geen invloed heeft gehad op de bewijsvoering of de uitoefening van de rechten van de verdediging kan de rechter, binnen de wettelijk vastgelegde beperkingen, een straf opleggen die lager is dan de straf die hij zou hebben opgelegd als de redelijke termijn niet was overschreden, op voorwaarde dat deze strafvermindering reëel en meetbaar is.